Blogpauze

De afgelopen weken kostte het me steeds meer moeite om onderwerpen voor dit blog te kiezen. Nu weet ik waarom: ik ben uitgepraat. Misschien ga ik in de toekomst op een andere manier schrijven. Ik zie de psychiatrie veel meer als ideologie dan als empirie. Een toekomstfantasie is net zo belangrijk als een opsomming van feiten en argumenten.

Mijn droombeeld is een hulpverleningsaanbod voor psychische problemen dat voor 100% vrij is van dwang en drang, dat luistert naar de ervaringen en de wensen van cliënten en echte keuzevrijheid biedt. (Een behandeling zonder medicijnen zou net zo vanzelfsprekend moeten zijn als een behandeling met.) Een protocol zie ik als leidraad, niet als een Procrustesbed. Medewerkers in de psychiatrie zouden zich kunnen laten inspireren door Oliver Sacks, die elke ontmoeting met een patiënt als het begin van een gezamenlijke ontdekkingsreis zag.

Er is een roep om evidence based psychiatry , maar al sinds de begintijd van de psychatrie is er een tegenstroom, die hulpverlening niet zozeer ziet als een manier om mensen te veranderen, maar als een toevluchtsoord. Dat is een plaats waar vragen in alle rust kunnen worden geformuleerd, en waar antwoorden niet worden opgedrongen. Misschien een virtueel Soteria?

We kunnen onze problemen een Latijnse naam geven, maar soms verdwijnt de oplossing juist daardoor in de mist. Het lijkt erop dat de DSM als psychiatrisch handboek steeds meer terrein verliest en we zouden medicijnen ook op een andere manier kunnen bekijken. De tegenbeweging (soms antipsychiatrie genoemd) is als een sprookjesfiguur die steeds opnieuw ontwaakt: in alle tijden en alle landen. Van Tsjechovs Zaal 6, tot in het werk van de Canadese Bonnie Burstow of bij een kritische psychiater in de Australische Outback.

Het lukt haar niet altijd om wakker te blijven, maar dan zijn er altijd nog de persoonlijke verhalen, van mensen met ervaring in de psychiatrie. En om met een slogan te eindigen: die verdienen beter!